Grinderman. Grinderman 2. Mute ( minima )

Kenarından köşesinden bulaştığı her işiyle kendini hayranlıkla takip ettiğimiz Nick Cave babanın Warren Ellis, Martyn P. Casey ve Jim Sclavunos ile oluşturduğu Grinderman projesinin ikinci albümü âdeta yeniyetmelere ders niteliğinde (her anlamda!) bir olgunluk dönemi çığlığı. Albümün müzikal içeriğine referans olabilecek yabanî, acımasız, sert, şiddetli, tavizsiz, çetin ceviz gibi ifadelerle bütünleşen Grinderman’in muhteşem bir enerjiyle inşa ettiği her bir parça âdeta doyumsuz bir tat bırakıyor kulaklarımızda. Enerji boşalmaları, hiddet anları, sakinleşip toparlanmalar arasında gidip gelen sert gitar riffleri, yoğun elektronik eklemeler, Cave’in her defasında derinliklerinde kaybolmamıza yol açan tarifsiz vokali ve rock müziğin ruhuna işlemiş bir isyanın notalara ve sözlere dökülmüş hâli, Grinderman aslında. Yoğun ve nitelikli içeriğinden bir an olsun ödün vermeyen, hedefe kilitlenmiş, benzersiz bir kimyanın yakalandığı bu nefes kesen albüme elbette 10 puan vermek gerekir. Öte yandan klipleriyle, imajıyla, albüm tasarımıyla da eşsiz bir dünyanın kapılarını bize açan Grinderman’in çalışması bu açılardan da tam anlamıyla arşivlik. Kendilerine şapka çıkartıp bolca dinleyerek, albümün keyfini sürmekten başka bir yoruma da belki gerek yok. Yıldızlı pekiyi…